گئورگ ویلهلم فریدریش هگل

گئورگ ویلهلم فریدریش هگل (Georg Wilhelm Friedrich Hegel) فیلسوف برجسته‌ی آلمانی و از پدیدآورندگان ایدئالیسم آلمانی بود. او در ۲۷ اوت ۱۷۷۰ میلادی در اشتوتگارت متولد شد و از کودکی به مطالعه‌ی فلسفه و ادبیات پرداخت. در سه سالگی به مدرسه رفت و تحصیلاتش را در دبیرستان ایلوستره ادامه داد. او که شیفته‌ی کانت، گوته، اسپینوزا و روسو بود تحصیلاتش را در مدرسه‌ی دینی پروتستان توبینگر ادامه داد. پس از فراغت از تحصیل در شهر برن به عنوان معلم سرخانه مشغول به کار شد و در همان دوران آثار بسیاری نوشت. مهم‌ترین نوشته‌ی او در این دوره «زندگی مسیح» بود. در سال ۱۷۹۷ به فرانکفورت نقل مکان کرد و همراه شلینگ در دانشگاه ینا مشغول به کار شد و به تدریس فلسفه پرداخت. او در ۱۸۰۵ به مقام استادی در این دانشگاه ارتقا پیدا کرد و دو سال پس از آن «پدیدارشناسی روح» را منتشر کرد. در سال ۱۸۱۶ کرسی استادی فلسفه در دانشگاه هایدلبرگ به او پیشنهاد شد و دو سال بعد از آن در دانشگاه برلین مشغول به تدریس شد. در مدت اقامت در هایدلبرگ کتاب دائرةالمعارف علوم فلسفی را منتشر کرد. در برلین او بر همان کرسی‌ای نشست که از سال ۱۸۱۴ ـ سال مرگ فیخته ـ خالی مانده بود و تا پایان عمر همان‌جا ماند. هگل در مدت استادی در برلین، سخنرانی‌های زیادی در حوزه‌های فلسفه، تاریخ، هنر، دین و فلسفه‌ی تاریخ داشت، به‌طوری‌که شهرت او و شناخته شدن فلسفه‌ی هگل به‌عنوان یک مکتب فلسفی به همین دوران بازمی‌گردد. هگل در سال ۱۸۲۱ اثر ارزشمند دیگرش را به نام عناصر «فلسفه‌ی حق» منتشر کرد. او در سال ۱۸۳۰ رئیس دانشگاه برلین شد و در ۱۴ نوامبر ۱۸۳۱ بر اثر وبا درگذشت. دست‌نوشته‌های زیادی بعد از مرگ از او به‌جای ماند که به‌مرور زمان تنظیم شد و به‌شکل کتاب‌های مختلف انتشار یافت.