گوپی سرخ دست (۴۶)

سینمای کلاسیک فرانسه شگفت‌انگیز است؛ پر از چهره‌های برجسته و فیلم‌های دوست‌داشتنی؛ چهره‌های پرفروغی چون ژان ویگو، ژان رنوار، مارسل کارنه و ژاک بکر و فیلم‌هایی کوچک و دوست‌داشتنی چون گوپی سرخ‌دست؛ فیلمی چنان سبُک که ممکن است به‌آسانی دست‌کم گرفته شود. گوپی فیلمی‌ست با داستانی به‌ظاهر ساده که تماشاگرش را به روابط میان شخصیت‌هایش توجه می‌دهد، به گونه‌ای که نگاه‌ها و حرکات ساده بامعنا و به‌یادماندنی به‌نظر می‌رسد؛ نوعی واقع‌گرایی فرانسوی متأثر از رئالیسم شاعرانه‌ی پیش از جنگ، و پیش‌گویی نئورئالیسم ایتالیاییِ بعد از جنگ.