مسافر، همچون بسیاری از آثار میکل آنجلو آنتونیونی، از شاخصهای سینمای مدرن است. طرح داستانی فیلم، و حتی فیلمنامهٔ آن، بیشتر شبیه به آثار پلیسی/ جاسوسی / حادثهای است. فیلمی دربارهٔ جابهجایی دو شخصیت، رفتن در قالب شخصی مُرده و کسب هویت او، همراه با تعقیب و گریز، ظاهراً هیچ ربطی به آنتونیونی ندارد. اما در پرداخت، او باز هم این فیلمنامه را تبدیل به اثری دربارهٔ همان دغدغههای همیشگیاش ــ هویت، تنهایی، سرگشتگی، ناتوانی، عدم ارتباطهای انسانی، و…ــ کرده است.
