در زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم دانش سیاسی در معرض بحران‌های شالوده‌شکن فراوان قرار گرفته است. زیرا، از یک سو، دوران نظریه‌ها و گفتمان‌های سیاسی‌ای که تأکید خود را صرفاً بر «صاحبان ابزارهای تولید» و «شیوه‌های تولید» استوار کرده و روابط قدرت را حافظ منافع آنان می‌دانند، گذشته است و اکنون به روزگاری رسیده‌ایم که در آن «شیوه‌های عرضه» بر شیوه‌های تولید ارجحیت یافته‌اند، و به این ترتیب، چنگ‌اندازی به «دارایی گفتمانی» یا «ثروت‌های مفهومی» جایگزین توجه به ثروت‌های مادی یا حکومتی محض شده‌اند، و از سوی دیگر، «اغلب افراد میل رسیدن به یک نظام متحدِ دانش و نظریه واحد در علوم اجتماعی را منتفی دانسته‌اند و تلاش مدرنیستی برای حفظ محتوا و روش تولید دانش به سود کوششی پسامدرن برای یافتن راه‌های کسب دانش که این‌جا و آن‌جا به کار آیند، کنار گذاشته شده است».
