اگر عارف بگوید واقعیاتی را فهمیده ولی نمیتواند آنها را بیان کند بیفایده است. چراکه میدانیم اگر او واقعاً چیزی میدانست، قادر به بیان آن میبود. یعنی قادر میبود به هر نحوی که شده نشان دهد چهگونه اصالت کشف او را با روش تجربی میتوان تعیین کرد. همین واقعیت که شخص عارف نمیتواند آنچه «میداند» را عیان سازد… نشان میدهد که حالت شهود عرفانی او را نمیتوان حقیقتاً حالتی شناختی دانست. از اینرو عارف در شرح و بیان بصیرتهایی که دارد اطلاعی در خصوص عالم خارج به ما نمیدهد.
