صداهای سوخته

پدر همیشه می‌گفتند «تو پدرسوخته صدات خیلی ظریفه». ظریف نمی‌گفتند. نرم شاید یا همان ظریف بود انگار. می‌گفتند صدای من مثل فرشته‌هاست. می‌گفتند تا می‌توانی کم حرف بزن. من این‌قدر کم حرف زده‌ام که همیشه به‌خصوص شب‌ها این ترس به جانم می‌افتد که آخرش روزی صدایم را گُم خواهم کرد. بعضی وقت‌ها، احمقانه است، دستم را جلوِ دهنم می‌گیرم و صدایی از دهانم خارج می‌کنم. حرف نیست. کلمه نیست. همین‌که تارهای صوتی کار کند خیالم راحت می‌شود. من آن روز هم گفتم که از لال‌شدن نمی‌ترسم. آدم لال صدایش را گُم نکرده. او حرف می‌زند، گیرم مخاطبش فقط خودش باشد. اما آدمی که صدایش را گُم کرده باشد، مثل مرده‌ای‌ست که رفته باشد خواب‌گردی شبانه.