این کتاب به بررسی پیدایش تجسم، تصویر ذهنی و نمادآفرینی در بازی و رؤیا میپردازد. دورهای از رشد را در نظر میگیرد که طی آن اندیشهی تجسمی نوظهور به تدریج بهسوی اندیشهی منطقی و مفهومی پیش میرود. در این دوره اندیشه و زبان اولیهی کودک برای بیان تجربههای شخصی و درک رویدادهای اجتماعی ناکافی است و کودک نیاز به پشتیبانی نظامی از نمادها دارد، تا بتواند رویدادهای غایب را مجسم و درک کند. از این رو اندیشهی کودک نمادین، و میانِ بازی، تقلید و سازگاری در نوسان است.
پیاژه با مطالعهی دقیقِ این دوره، نظریهی روانکاوان مشهوری مانند فروید، سیلبرر، آدلر و یونگ را بررسی و نقد میکند و نظریهی علمی جالبی دربارهی نمادآفرینی «خودآگاه و ناخودآگاه» ارائه میدهد.
