پل ریکور یکی از برجستهترین فیلسوفان هرمنوتیک دوران معاصر است. زمان و حکایت، مشتمل بر سه کتاب مستقل، اثر محوری اوست. دلمشغولی اساسی، در تمامی آثار این اندیشمند برجسته، فهم هستی از دریچهای تازه یعنی از دریچهی تأویل متن است. بدینروی در زمان و حکایت، نگاه فلسفی به نقاط تلاقی ادبیات و فلسفه، تحلیل امکانات و ظرفیتهای حکایت از رهگذر تأمل در مقولههای زمان، و کاوش در باب نوآوری معناشناختی بهمدد استعاره شاکلههای اساسی این اثر بزرگ است. در طول این مباحثه رشتههای بسیاری مطرح میشود، ازجمله پدیدهشناسی زمان، تاریخنگاری و نظریهی حکایت داستانی.
در زمان و حکایت ۳، تلاش نویسنده اثبات این نکته است که پدیدهشناسی، پس از طی راهی دراز از قدیس آوگوستینوس تا هایدگر، برخلاف جامعهشناسی، ناگزیر به معضلآمیزی زمان منتهی میشود. قسمت دوم نشان میدهد که بوطیقای حکایت چگونه، با استفاده از امکانات متقاطع تاریخ و داستان تخیلی، از راه خوانش به بنبستهای اندیشه پاسخ میدهد.
