پل ریکور یکی از برجستهترین فیلسوفان هرمنوتیک دوران معاصر است. زمان و حکایت، مشتمل بر سه کتاب مستقل، اثر محوری اوست. دلمشغولی اساسی، در تمامی آثار این اندیشمند برجسته، فهم هستی از دریچهای تازه یعنی از دریچهی تأویل متن است. بدینروی در زمان و حکایت، نگاه فلسفی به نقاط تلاقی ادبیات و فلسفه، تحلیل امکانات و ظرفیتهای حکایت از رهگذر تأمل در مقولههای زمان، و کاوش در باب نوآوری معناشناختی بهمدد استعاره شاکلههای اساسی این اثر بزرگ است. در طول این مباحثه رشتههای بسیاری مطرح میشود، ازجمله پدیدهشناسی زمان، تاریخنگاری و نظریهی حکایت داستانی.
در زمان و حکایت ۲، نظریهی راویانگی که در بخش اول کتاب یک مطرح شده است این بار نه در عرصهی حکایت تاریخی که در عرصهی حکایت تخیلی مطرح میشود و موضوع اصلی این کتاب تجزیه و تحلیل پیکربندی زمان در حکایت تخیلی و از طریق آن است.
