پل ریکور یکی از برجستهترین فیلسوفان هرمنوتیک دوران معاصر است. زمان و حکایت، مشتمل بر سه کتاب مستقل، اثر محوری اوست. دلمشغولی اساسی، در تمامی آثار این اندیشمند برجسته، فهم هستی از دریچهای تازه یعنی از دریچهی تأویل متن است. بدینروی در زمان و حکایت، نگاه فلسفی به نقاط تلاقی ادبیات و فلسفه، تحلیل امکانات و ظرفیتهای حکایت از رهگذر تأمل در مقولههای زمان، و کاوش در باب نوآوری معناشناختی بهمدد استعاره شاکلههای اساسی این اثر بزرگ است. در طول این مباحثه رشتههای بسیاری مطرح میشود، ازجمله پدیدهشناسی زمان، تاریخنگاری و نظریهی حکایت داستانی.
در زمان و حکایت ۱، ریکور با ارائهی دو مقدمهی مستقل، یکی نظریهی زمان قدیس آوگوستینوس و دیگری نظریهی پیرنگ ارسطو، مدافع این نظریه است که حکایت شامل سه بُعد تقلیدی است در ارتباط با زمان زیسته، زمان خاص پیرنگ و زمان خوانش. زمانمندی تجربهی بشری و حکایتشدن این زمان منجر به تلاقی شیوهی تاریخی و شیوهی داستانیِ حکایت میشود. این چهارچوب کلی در این کتاب برمبنای حکایت تاریخی مطرح شده است.
