هستهی اصلی برنامهی پژوهشی جامعهشناسی هنر این گزاره است که تاریخ هنر «تاریخ تحول درونذاتی سبکهای هنری نیست» بلکه داستان کشمکش گروهها و گفتمانها بر سر هویتبخشی به برخی آثار و دریغداشتن این هویت/برچسب از برخی دیگر است. این کشمکشها همواره در چارچوب یک «قلمرو» رخ میدهند و درواقع برسازنده و خمیرمایهی شکلدهندهی همان «جهان هنری» یا «میدانی»اند که چیزی به اسم هنر و کسی به نام هنرمند در آنجا خلق میشود. آفرینش هنری و پویایی اجتماعی عمیقاً در همتنیدهاند و درک روشمند این درهمبافتگی مستلزم طرد و نفی اسطورههایی چون «ذات/اصالت اثر هنری»، «منشأ بدوی هنر» و «رازآلودگی/تقدس هنر» است. کتاب حاضر، مشتمل بر مقالاتی در دو بخش تئوریک و مطالعهی تجربی، میکوشد اهم آرای نظریهپردازان این حوزه را به بحث و نقد بگذارد و سپس با ارائهی چند کار تحقیقاتی در خصوص موضوعات متنوع این حوزه (موسیقی، سینما، نقاشی، معماری، اپرا) نمونههایی از شیوهی انجام مطالعهی تجربی و نتایج آنها را در اختیار خواننده قرار دهد.
