زنده یاد، محمدمهدی کمالیان (۱۳۷۶-۱۲۹۷)، شخصیتی فراتر از یک عنوان ساده بود. گذشت زمان، اکنون ابعاد ناشناخته‌ی وجود او را برای ما آشکار می‌کند، درحالی‌که این جنبه‌ها در زمان حیات او برای بیشتر مردم ناشناخته مانده بود و عامل اصلی این اختفا خود او بود که آرامش و خلاقیت را به شهرت و آوازه ترجیح می‌داد. زنده‌یاد کمالیان، ادیب و حافظ شناس و رجل فرهنگی و خوشنویس (در چند رشته) و عکاس و کارشناس موسیقی بود و به‌ویژه او را در ساختن سه‌تارهای نفیس سرآمد همگان می‌شناسند. این استاد برجسته‌ی موسیقی ایرانی که نقش تاریخی بسیار مهمی در تداوم میراث هنر موسیقی دارد، در اواخر عمر مهر سکوت را شکست و طی یازده ساعت گفتوگو با گردآورنده‌ی کتاب حاضر، بسیاری مطالب مهم و حکایت شیرین از موسیقی و موسیقیدانان ایرانی را بازگو کرد. گفته‌های او، گردش حزن‌آلودگی در «باغ خاطره‌ها»ست که ما را به یاد اساتید بزرگ چهل الی هفتاد سال گذشته می‌اندازد و یادشان را زنده و جاوید می‌سازد.
