در شامگاه ۲۵ اکتبر ۱۹۴۶، در اتاقی شلوغ و پرهیاهو در کیمبریج، لودویگ ویتگنشتاین و کارل پوپر برای اولین و آخرین بار با هم روبه‌رو شدند و تقریباً بلافاصله شایعه در اکناف جهان پیچید که این دو، مجهز به سیخ‌های آختهٔ بخاری، به جان هم افتادند…
«آن ده دقیقه بنیاد جهان فلسفهٔ غرب را حسابی تکان داد… نویسندگان داستان بسیار خوبی پیدا کرده‌اند و ماجرا را به طرزی دلپذیر باز می‌گویند.»
John Banville, Irish Times
«فکر بکری است که انسان حادثهٔ مبهم ناچیزی را برگیرد و آن را نقطهٔ آغاز بررسی فلسفهٔ این قرن [بیستم]، و همهٔ رویدادهای تاریخی شکل دهندهٔ آن، قرار دهد. به نظر من نویسندگان هم درک بسیار خوبی از افکار فلسفی دارند و هم توانی شایان برای توضیح و تبیین آن‌ها».
Michael Frayan
«عالی… اگر درست است که مردم در سال‌های اخیر فلسفه را صرفاً دلداری، گونه‌ای مرهم روح، می‌پندارند، این کتابی است که آن‌ها را شفا می‌بخشد».
Professor Simon Blackburn, Sunday Times
«[نویسندگان] دیدار پوپر و ویتگنشتاین را بسان برخورد تایتانیک و کوه یخ گریزناپذیر می‌سازند».
مجلهٔ تایم
