در دانش سیاسی، به‌ویژه حوزهٔ اسلامی آن مطالعات متعددی از سوی پژوهشگران و شرق‌شناسان صورت گرفته و نتایج آن به عنوان دستاوردهایی خدشه‌ناپذیر مورد قبول بسیاری از محققان قرار گرفته است. اما امروزه ورود مباحث روش‌شناختی به حوزه‌های گوناگون دانش، زمینهٔ بازبینی و اعتبارسنجی نتایج پژوهش‌های پیشین را مهیا کرده است.
در بخش نخست کتاب حاضر مؤلف با نقد روش‌شناختی پژوهش‌های منتشرشده در زمینهٔ سیاست در اسلام عدم رعایت اصول و روش‌های علمی در بسیاری از تحقیقات را برملا ساخته و صحت نتایج به‌دست آمده را مورد تردید قرار می‌دهد. در بخش دوم منابع و آثار سیاسی اسلامی از میان انبوهی از نسخه‌های خطی یا مقالات و آثار منتشرشده همراه با ارائهٔ چکیده‌ای از اثر و اطلاعاتی از نویسندهٔ آن ارائه شده است.
