حسین سُخنیار که بعدها به مسرور بلندآوازه شد، در سالِ 1267 خورشیدی در کوپای اصفهان چشم به جهان گشود. وی شاعری توانا، نویسنده‌ای ایرانْ‌دوست و پژوهشگری پُرکار بود. مسرور سال‌ها برای رادیو، برنامه‌های «شهرِ سُخن» و «ایران در آیینه زمان» را می‌نوشت. مشهورترین اثرش رمان پنج جلدی ده نفر قزلباش است که در بیش از 1500 صفحه مُنتشر شده است. وی با نشر ده نفر قزلباش بزرگترین نویسندهٔ داستان‌های تاریخی ایران لقب گرفت.
مسرور شاعری است سُنّت‌گرا و در قالب مثنوی، که بر آن تسلّطی حیرت‌آور دارد، و در قالبِ قصیده، شعرهای خوب و ماندنی سروده که بی‌شک نام او را در ادبِ پارسی جاودانه خواهد کرد. کلام مسرور به دلیلِ احاطه‌ای که به زبان و فرهنگِ ایران داشته، کلامی است درخشان و در آن نوعی تری و تازگی و زُلالی و نجابت موج می‌زند. مسرور، شاعری است کم‌گوی و گزُیده‌گوی و از همین اندکْ شعرِ او برمی‌آید که تا نیازی روانی ـ عاطفی در کار نبوده به دامانِ شعر درنمی‌آویخته است. مسرور، تخیلی قوی دارد و شعری که گرمای عاطفه از آن می‌تراود. وی در مهرماه سال 1347 درگذشت و در گورستان ظهیرالدّوله تهران به خاک سپرده شد.
