فردریک جیمسن

برخی از مهم‌ترین دستاوردهای جیمسن در نقد با هرمنیوتیک سروکار دارند. او در مقام منتقد، دغدغهٔ کشف این نکته را دارد که تفسیر چگونه رخ می‌دهد، چه نیروهایی آن را شکل می‌دهند، و تفسیر به چه شیوه‌هایی عمل می‌کند و دریافت می‌شود. این همان مسئله‌ای است که موهانتی آن را مسئلهٔ فراانتقادی سیاست تفسیر می‌نامد. این مسئله فراانتقادی است به این دلیل که شکلی از نقد دربارهٔ نقد است، یعنی به شیوه‌ای انتقادی نحوه‌ای را که نقد یا تفسیر صورت می‌پذیرد بررسی می‌کند؛ و دربارهٔ سیاست تفسیر است، به این دلیل که ــ تا آن‌جا که به جیمسن مربوط می‌شود ــ هر تفسیری سیاسی است؛ هر تفسیری را شیوهٔ ارتباط انسان‌ها با یکدیگر و همچنین واقعیت‌های اجتماعی ـ اقتصادی که شالوده و تعیین‌کنندهٔ شیوهٔ تحقق این روابط است، شکل می‌دهد.