روکو و برادرانش در نگاه اول، خیلی راحت می‌تواند فیلمی نئورئالیستی به‌نظر برسد؛ آن هم در سال‌هایی که نئورئالیسم نفس‌های آخر را می‌کشید. با آن‌که برخی، ویسکونتی را با وسوسه، یکی از پایه‌گذاران نئورئالیسم —پیش از آن‌که این مکتب به رسمیت شناخته شود— می‌دانند اما اغلب از انتساب قطعی او به نئورئالیست‌ها می‌پرهیزند؛ هرچند گرایش‌های مارکسیستی او بستر مناسبی برای بروز جنبه‌های اجتماعی نئورئالیسم در آثارش بوده است. اما روکو و برادرانش، بیشتر حاوی دغدغه‌های فلسفی اوست و به‌جز موضوع و لوکیشن‌ها و بستر اجتماعی که نئورئالیسم را تداعی می‌کند، دیگر مؤلفه‌های این مکتب غایب‌اند. فیلم آشکارا دارای شخصیت‌پردازی روان‌کاوانه است، اسطوره‌ای و حماسی است، و مهم‌تر از همه این‌که ساختار و روایتش نئورئالیستی نیست.
