کتاب برنامهریزی در ایران دیدگاه جدیدی را در مورد عوامل ناکامی برنامهریزی اقتصادی در ایران مطرح می‌کند. این کتاب را «گروه مشاوره‌ای دانشگاه هاروارد» به‌عنوان گزارش مفصل رویدادهای دوره‌ی چهارساله‌ی فعالیت خود در سازمان برنامهریزی ایران به رشته‌ی تحریر درآورده‌اند. این گروه در اواسط دهه‌ی ۱۳۳۰ به درخواست ابوالحسن ابتهاج، رئیس وقت سازمان برنامه به‌منظور ارائه‌ی کمک فنی به این سازمان در تهیه‌ی برنامه‌ی عمرانی سوم (۱۳۴۲-۴۶) به ایران آمدند و به‌دلیل فراهم‌نبودن شرایط مناسب برای ادامه‌ی کار، در سال ۱۳۴۱ کشور را ترک کردند.
مهم‌ترین ویژگی این گزارش آن است که خارج از چارچوب نظریه‌های وارداتی، تاریخچه‌ی برنامهریزی اقتصادی در ایران را مورد تحلیل و ارزیابی قرار داده است. به نظر می‌رسد دیدگاه ارائه‌شده در این کتاب واقع‌بینانه‌تر از دیدگاه‌های متعارف در زمینه‌ی عوامل ناکامی برنامهریزی اقتصادی در کشور باشد و به این ترتیب، مطالعه‌ی آن بتواند افق‌های تازه‌ای در برابر صاحب‌نظران و محققان علاقه‌مند به موضوع تجربه‌ی برنامهریزی توسعه در ایران بگشاید.
مهم‌ترین ویژگی این گزارش آن است که خارج از چارچوب نظریه‌های وارداتی، تاریخچه‌ی برنامهریزی اقتصادی در ایران را مورد تحلیل و ارزیابی قرار داده است. به نظر می‌رسد دیدگاه ارائه‌شده در این کتاب واقع‌بینانه‌تر از دیدگاه‌های متعارف در زمینه‌ی عوامل ناکامی برنامهریزی اقتصادی در کشور باشد و به این ترتیب، مطالعه‌ی آن بتواند افق‌های تازه‌ای در برابر صاحب‌نظران و محققان علاقه‌مند به موضوع تجربه‌ی برنامهریزی توسعه در ایران بگشاید.
