این برگهای پیر، مجموعه‌ای است مشتمل بر بیست نگاشتهٔ فارسیِ دری، که پیشینیان منطقه ما با ذهن و زبانِ عارفانه/ صوفیانه در گوشه‌وکنار دُوَیْرَه‌ها و خانگاه‌ها مکتوب کرده‌اند. از این مجموعه، نه‌تنها می‌توان در زمینهٔ گونه‌شناسیِ گونه‌هایِ تاریخیِ زبان فارسی دری بهره‌مند شد، بلکه می‌توان، توانِ بلندِ زبان فارسی را در تصویرکردنِ نکته‌های اخلاقی و اجتماعی آموخت و هم دریافت که چگونه این توان بلند که از 500 هجری به‌سوی 1000 هجری (و بعد از آن نیز) می‌آید، ناتوان، سست و در مواردی بسیار ـ حتی‌ـ پست می‌شود و شادابی‌اش به خشکیّت و عصبیّت و مذهبْ‌گویی می‌انجامد. به‌واقع این مجموعه نشان می‌دهد که چگونه مفیدترین ذهنیّتِ فکر و فرهنگِ فارسی‌زبانان، با درکی نادرست، مضرترین ذهنیّتِ آنان هم تلقی می‌تواند شد.
