آنی هال فیلم نمونه‌ایِ وودی آلن است. شاید برای کسانی که کمدی‌های موفقِ اولیه او را در دههٔ ۱۹۷۰ با علاقه دنبال می‌کردند، آنی هال فیلم عجیب و غریبی به‌نظر می‌رسید. آن موقع کسی فکر نمی‌کرد که این فیلم آغاز شکل‌گیری گونه‌ای فیلم باشد که آلن آن را با سماجت تا دو دههٔ بعد ادامه دهد.
وودی آلن با آنی هال نوعی سبک شخصی را پایه‌ریزی کرد که بتواند به‌عنوان یک روشنفکر نیویورکی دغدغه‌هایش را دربارهٔ هنر، سینما و جامعه به‌آسانی هم بیان و هم هجو کند. این سبک را اکنون با قهرمان نمونه‌ای‌اش الوی سینگرِ آنی هال به یاد می‌آوریم که اکنون برای سینمادوستان همان‌قدر آشناست که شخصیت «ولگرد» چاپلین، یا شخصیت سینمایی گروچو مارکس.
وودی آلن با آنی هال نوعی سبک شخصی را پایه‌ریزی کرد که بتواند به‌عنوان یک روشنفکر نیویورکی دغدغه‌هایش را دربارهٔ هنر، سینما و جامعه به‌آسانی هم بیان و هم هجو کند. این سبک را اکنون با قهرمان نمونه‌ای‌اش الوی سینگرِ آنی هال به یاد می‌آوریم که اکنون برای سینمادوستان همان‌قدر آشناست که شخصیت «ولگرد» چاپلین، یا شخصیت سینمایی گروچو مارکس.
