محبوبم کلمنتاین با هر معیاری از بهترین‌های جان فورد است. داستان اسطوره‌ایِ جدالِ وایات ارپ و داک هالیدیِ افسانه‌ای با خانواده کلانتون در ناحیه‌ای به‌نام اوکی کورال در دستِ فورد به فیلم شاعرانه‌ای بدل شده که در آن از لحن حماسی خبری نیست. آن‌چه این مصالحِ کم‌دراماتیک را به یک شاهکار بدل می‌کند، پرداخت واقع‌گرایانهٔ فورد، غنای بصریِ تصاویر، و از همه مهم‌تر جلوهٔ شگفت‌انگیز بازی بازیگران است.
کارگردانیِ فورد را (دست‌کم در کلمنتاین) می‌توان به داستان‌نویسی همینگوی تشبیه کرد. نمی‌فهمیم چگونه، ولی او موفق می‌شود به موقعیت‌های پیش‌پاافتاده روحی متافیزیکی بدمد.
