ژیل دلوز

ژیل دلوز ۱۸ ژانویه ۱۹۲۵ در پاریس به دنیا آمد. در دانشگاه سوربن فلسفه خواند و از سال ۱۸۵۷ به تدریس فلسفه در همین دانشگاه و سپس در دانشگاه لیون و ونسن پرداخت. دلوز از ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۴ به‌عنوان پژوهشگر با مرکزی ملی پژوهش اجتماعی همکاری داشت و نشست‌های بسیاری با موضوع فلسفه، سینما و موسیقی برگزار کرد. در همین دوران با میشل فوکو آشنا شد و این دوستی تا زمان مرگ فوکو ادامه پیدا کرد. پس از مرگ فوکو، دلوز کتابی با نام «فوکو» منتشر کرد که حاصل مطالعاتش درباره‌ی آثار او بود. یکی از ویژگی‌هایی که ژیل دلوز را از بسیاری متفکران هم‌تراز خود متمایز و اندیشه‌های او را در حوزه‌ی تفکر معاصر پراهمیت می‌کند توجه خاص او به بازخوانی و بازنگری شالوده‌های فلسفه و ابداع مفاهیم جدید در این حوزه است. این ویژگی دلوز را بر آن داشت تا در سایه‌ی بازخوانی تاریخ فلسفه به ترتیب آثاری درباره‌ی هیوم، نیچه، کانت، برگسون و اسپینوزا تألیف کند.
دلوز در ۴ نوامبر ۱۹۹۵ به علت بیماری تنفسی بلندمدتش با پرتاب خودش از پنجره آپارتمانش خودکشی کرد.
«فوکو»، «فلسفه‌ی نقادی کانت»، «نیچه و فلسفه»، «تجربه‌گرایی و سوبژکتیویته» و«فلسفه چیست» آثاری است که نشر نی از ژیل دلوز منتشر کرده است.