ژان آنوی

ژان آنوی نمایشنامه‌نویس، کارگردان و داستان‌نویس فرانسوی در ۲۳ ژوئن ۱۹۱۰ در بوردو به دنیا می‌آید. هم‌زمان با تحصیل در دوره‌ی دبیرستان به تئاتر علاقه‌مند می‌شود و سپس در سال‌‌های ۱۹۲۹ و ۱۹۳۰ در کُمدیِ شانزه لیزه مشغول به کار می‌شود، اما پس از مدتی برای آن‌که بتواند تمام وقت خود را صرف نوشتن کند از این کار کناره‌گیری می‌کند. در سال ۱۹۳۲ نخستین نمایشنامه‌‌اش به نام «هومولوسِ لال» با شکست مواجه می‌شود. چند ماه بعد نمایشنامه‌ی «هِرمین» را منتشر می‌کند، اما اولین موفقیتِ واقعیِ او در سال ۱۹۳۷ با اجرای نمایشنامه‌ی «مسافر بی‌توشه» در تئاتر ماتورَن رقم می‌خورد. در چهارم فوریه‌ی ۱۹۴۴ برجسته‌ترین نمایشنامه‌ی خود «آنتیگون» را در تئاتر آتُلیه اجرا می‌کند. این اثر اقتباسی است از نمایشنامه‌‌ی «آنتیگونه» اثرِ سوفوکل نمایشنامه‌نویسِ مشهورِ یونانِ باستان. آنوی این نمایشنامه را با الهام از شرایط جنگ جهانیِ دوم و اشغالِ فرانسه توسط ارتش آلمان می‌نویسد و آنتیگونِ جوان به نماد مقاومت در دورانِ اشغال تبدیل می‌‌شود. پس از آزادسازی، آنوی به طور متناوب نمایشنامه‌هایی می‌‌نویسد که خودش آن‌ها را این‌گونه دسته‌‌بندی می‌کند : نمایشنامه‌‌های “سیاه”، “صورتی”، “درخشان”، “نابهنجار”، “مُبَدَّل”، “سِرّی” و “شوخ”. او این دسته‌‌بندی را بر حسب میزانِ درنده‌‌خویی، نفاق و بدبینیِ موجود در این آثار انجام داده است. وی در این مدت نمایشنامه‌‌‎های موفق متعددی خلق می‌‌کند که از آن میان می‌توان به آثاری چون «دعوت به قصر» (۱۹۴۷)، «چَکاوک» (۱۹۵۲)، «بیتوسِ بیچاره یا شامِ سرها» (۱۹۵۶) و «بِکِت یا فخرِ خداوند» (۱۹۵۹) اشاره کرد. آثارِ آنوی در زیر پوششِ نوعی شک‌گرایی، بیان‌گرِ یک بدبینیِ عمیق هستند. او نبردهای پرشوری را به تصویر می‌‌کشد که در آن‌ها خُلوص و آرمان‌گرایی در مواجهه با واقع‌گرایی و فرومایگی در هم می‌‌شکنند. ژان آنوی در سوم اُکتبر سال ۱۹۸۷ در شهر لوزانِ سوییس از دنیا می‌رود.