مارتین هایدگر

مارتین هایدگر از برجسته‌ترین فیلسوفان قرن بیستم بود که با شیوه‌ای نوین به تأمل درباره‌ی وجود پرداخت و فلسفه‌ی او بر دیدگاه‌های بسیاری از فلاسفه بعد از او اثر گذاشت. او در ۲۶ سپتامبر سال ۱۸۸۹میلادی در خانواده‌ای کاتولیک و سنتی در یکی از روستاهای ایالت بادن‌ در جنوب غربی آلمان به دنیا آمد. تحصیل در الهیات را از سال ۱۹۰۹ در دانشگاه فرایبورگ آغاز کرد و بعد از آن به فلسفه روی ‌آورد و همواره تحت تأثیر استادش ادموند هوسرل بود.
از مهم‌ترین کتاب‌های او در فلسفه، کتاب «هستی و زمان» است که در آن به نقد تاریخ فلسفه‌ی غرب که به تعبیر او همان تاریخ متافیزیک است، پرداخته ‌است. او در این اثر در پی طرح افکندن هستی‌شناسی تازه‌ای است که خود آن را هستی‌شناسی بنیادین می‌خواند؛ چرا که نزد او تاریخ متافیزیک، تاریخ غفلت از وجود و افتادن در ورطه‌ی موجودانگاری است. «فلسفه چیست»، «مفهوم زمان»، «پايان فلسفه»، «متافيزيك نيچه»، «سرشت حقیقت»، «پرسش تکنولوژی» و«نامه‌ای در باب اومانیسم» از دیگر آثار او هستند. اندیشه‌های هایدگر، رقم‌زننده‌ی مایه‌های فکری بسیاری از متفکران مابعد تجدد از جمله میشل فوکو، ژاک دریدا، گادامر و سارتر بوده ‌است. هایدگر در ۲۶ مه سال ۱۹۷۶ میلادی درگذشت.