ساموئل بکت

ساموئل بکت (Samuel Beckett) نویسنده، شاعر، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر ایرلندی در سیزدهم آوریل سال ۱۹۰۶ در دوبلین متولد شد. از ۱۷ سالگی شروع به آموختن زبان‌‌های فرانسه، انگلیسی و آلمانی در کالج ترینیتی دوبلین کرد و در پی عزیمت به پاریس در سال ۱۹۲۸ با جیمز جویس آشنا شد و سالیان سال دوست و مرید او باقی ماند.
در سال ۱۹۳۰ اولین جایزه‌ی ادبی‌اش را برای شعری با عنوان «هرسکوپ» کسب کرد. بکت که در آستانه‌ی جنگ جهانی دوم در پاریس ساکن بود در همان سال‌ها نوشتن داستان کوتاه و سپس نمایشنامه را آغاز کرد. از اوایل دهه‌ی ۶۰ به‌تدریج نمایشنامه‌های بکت روی صحنه رفت و در کشورهای مختلف اجرا شد. سرانجام در سال ۱۹۶۹ جایزه‌ی نوبل ادبیات به او تعلق گرفت و بکت از دریافت آن خودداری کرد و همین او را بیش از پیش به شهرت رساند. بکت را به عنوان اولین ابزوردنویسی می‌‌شناسند که شهرت جهانی کسب کرد. ساموئل بکت‌ سرانجام‌ شش‌ ماه‌ پس‌ از مرگ‌ همسرش‌ در ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹ در پاریس‌ درگذشت. از مهم‌ترین آثار او می‌توان به در «انتظار گودو»، «دست آخر»، «مورفی»، «وات»، «مالوی»، «مالون می‌میرد»، «ننامیدنی»، «متن‌هایی برای هیچ» و «همه‌ی افتادگان» اشاره کرد.