ارنست مایر

ارنست مایر (Ernst Walter Mayr) متولد سوم فوریه ۱۹۰۴ در کمپتن آلمان از مهم‌ترین متخصصان زیست‌شناسی تکاملی قرن بیستم به‌شمار می‌رود. او همچنین فیلسوف زیست‌شناسی، رده‌بندی‌شناس، پرنده‌شناس و مورخ علم بود. مایر را نه تنها به‌عنوان بزرگترین زیست‌شناس تکاملی قرن بیستم می‌شناسند بلکه او را گاه داروین سده‌ی بیستم میلادی می‌نامند. او دو سال پس از دریافت مدرک دکترای خود در رشته‌ی پرنده‌شناسی از دانشگاه برلین در سال ۱۹۲۶، به عنوان یکی از کارکنان دانشگاه، سرپرستی سه سفر اکتشافی به مناطق دوردست را بر عهده گرفت. در اولین سفر به مقصد گینه نو و جزایر سلیمان، تأثیرات پراکندگی جغرافیایی بر گونه‌های مختلف جانوری او را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. تحقیقات ابتدایی او بر روی قابلیت تفکیک و تبدیل‌شدن یک گونه به گونه‌های فرعی (گونه‌زایی) و همچنین در زمینه‌ی جمعیت‌هایی که به وسیله‌ی گروه کوچکی از گونه‌های بنیان‌گذار بنیاد نهاده شده‌اند، او را به عنوان یکی از برترین‌ها در زمینه‌ی توسعه‌ی «نظریه تلفیقی تکامل» شناساند. این نظریه که تلفیقی از آثار چارلز داروین (انتخاب طبیعی) و گرگور مندل (ژنتیک) بود، پروسه‌ی بیولوژیکی جهش و نیز ترکیب‌بندی دوباره‌ی ژن‌ها، تغییرات در ساختار و عملکرد کروموزوم‌ها، جدایی تولید مثلی، و انتخاب طبیعی را در برمی‌گرفت. مایر ایده‌های خود را در کتاب تأثیرگذار «سیستماتیک‌ها و منشأ گونه‌ها» (۱۹۴۲) ارائه کرد.
او حرفه‌اش را با برعهده گرفتن تصدی دپارتمان پرنده‌شناسی موزه‌ی آمریکایی تاریخ طبیعی در نیویورک (از ۵۳–۱۹۳۲) ادامه داد و در آن‌جا بیش از ۱۰۰ مقاله درباره‌ی آرایه‌شناسی پرندگان، از جمله «پرندگان جنوب‌غرب اقیانوس آرام» (۱۹۴۵) به رشته‌ی تحریر درآورد. او در سال ۱۹۴۰ تعریف جدیدی از «گونه» را در علم زیست‌شناسی مطرح کرد که در بین جامعه‌ی علمی، بسیار مقبول افتاد و موجب شد تا گونه‌های جدیدی که پیش از آن ناشناخته بودند، کشف شود. مایر تا پیش از مرگش، ۲۵ گونه جدید از پرندگان و ۴۱۰ گونه فرعی (زیرگونه) را نامگذاری کرده بود. در سال ۱۹۵۳ او کرسی «الکساندر آگاسیز» در جانورشناسی دانشگاه هاروارد را تصاحب کرد و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به عنوان گرداننده‌ی موزه‌ی جانورشناسی تطبیقی دانشگاه به کار مشغول بود. جایزه‌ی کرافورد زیست‌شناسی در سال ۱۹۹۹ به مایر اعطا شد. او در سوم فوریه‌ی ۲۰۰۵ در ماساچوست امریکا درگذشت.